مقایسه سهولت لوله گذاری داخل تراشه به دو روش بی هوشی با و بدون استفاده از سوکسینیل کولین در بیماران مسن

سابقه و هدف: لوله گذاری داخل تراشه از راه دهان روشی معمول، برای حفظ و اداره راه هوایی در مواقع بحرانی بوده و نیز جهت برقراری راه هوایی در مورد انواع جراحی ها در اتاق های عمل به کار می رود. برای انجام آن ابتدا یک داروی بی هوش کننده سریع الاثر به طریق داخل وریدی تجویز، تهویه با ماسک برقرار و سپس یک شل کننده عضلانی سریع الاثر جهت سهولت لوله گذاری تزریق می شود. متداول ترین شل کننده عضلانی در این مورد سوکسامتونیوم کلراید است. نظر بر این که این دارو و سایر داروهای شل کننده عضلانی دارای اثرات جانبی چندی می باشند که در برخی مواقع لزوم استفاده از روش جایگزین دیگر در مورد آن احساس می شود، لازم دیدیم مطالعه حاضر را جهت ارائه روشی برای لوله گذاری داخل تراشه بدون استفاده از شل کننده عضلانی به انجام برسانیم تا در مواقع مورد نیاز بتوانیم این روش را با اطمینان به کار گیریم. مواد و روش ها: این بررسی یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور می باشد که پس از اخذ موافقت از کمیته اخلاقی دانشگاه علوم پزشکی تبریز در مورد 150 بیمار مسن در دو گروه و در مرکز آموزشی درمانی چشم نیکوکاری انجام گرفت. بیماران در این مطالعه، الکتیو بوده و روش بی هوشی در هر دو گروه عمومی، هم راه با لوله گذاری داخل تراشه بود. در این مطالعه بیماران دارای وضعیت فیزیکی ii وasa i (american society of anesthesiologists) بوده و دارای راه هوایی درجه یک مالامپاتی بودند. داروهای مورد استفاده در گروه آزمون عبارت بود از: لیدوکائین 5/1-1 میلی گرم به ازای کیلوگرم، میدازولام 1 میلی گرم، آلفنتانیل 30 میکروگرم به ازای کیلوگرم و پروپوفول 2 میلی گرم به ازای کیلوگرم. در گروه کنترل از داروهای مشابه و با مقدار برابر استفاده شد، تنها تفاوت تزریق سوکسینیل کولین 5/1- 1 میلی گرم به ازای کیلوگرم و عدم تجویز ضددرد بود. داروهای بی هوشی بیماران هر دو گروه توسط یک متخصص بی هوشی تزریق و به وسیله متخصص بی هوشی دیگر که اطلاعی از نوع داروها و نتیجه ارزیابی راه هوایی نداشت، لوله گذاری انجام شد. زمان کاهش هوشیاری، شلی فک تحتانی، چگونگی تهویه، نمای طناب های صوتی، واکنش حرکتی بیمار و طول مدت لارنگوسکوپی از موارد قابل ثبت بودند. در این مطالعه داده ها توسط پرسش نامه، جمع آوری گردید و نتایج با استفاده از نرم افزار spss و با روش های آماری استنباطی و توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 7/51 درصد از بیماران مذکر و 3/48 درصد آن ها مؤنث بودند، میانگین سن بیماران، 06/12  19/61 سال و میانگین وزن آن ها 06/1 59 کیلوگرم گزارش گردید. 45 درصد بیماران سابقه بی هوشی و جراحی داشته، اما هیچ کدام سابقه لوله گذاری مشکل نداشتند. 7/26 درصد دارای وضعیت فیزیکی i و 3/73 درصد دارای وضعیت فیزیکی ii بودند. اکستانسیون سر در هر دو گروه قابل انجام و باز شدگی دهان در تمام بیماران بیش از 40 میلی متر بود. در گروه آزمون، کاهش هوشیاری در 35 درصد موارد در کم تر از یک دقیقه و در 7/1 در صد در بیش تر از دو دقیقه گزارش شد, که با گروه کنترل اختلاف معنی داری نداشت. شلی فک در گروه آزمون 7/86 درصد در حد عالی و ونتیلاسیون در 5/94 درصد آسان بود, این مقیاس در مورد گروه کنترل 2/98 درصد بود. ونتیلاسیون در گروه کنترل در تمام بیماران آسان گزارش گردید. نمای تارهای صوتی در گروه آزمون 2/91 درصد کامل و باز بود و در گروه کنترل این مورد 94 درصد بود )05/0 (p<. لارنگوسکوپی در 85 درصد موارد در گروه آزمون آسان و مدت زمان متوسط لارنگوسکوپی 16/711 ثانیه طول کشید. این معیارها در مورد گروه کنترل به ترتیب17/90 و 08/ 610 ثانیه بود )05/0 (p<. تغییرات فشارخون و نبض در گروه آزمون قابل توجه بود اما تغییرات spo2 در هر دو گروه بارز نبود. تنها 9/17 درصد بیماران گروه آزمون در مقابل لوله گذاری واکنش نشان دادند که آن هم به صورت سرفه با شدت کم بود. بیماران گروه کنترل واکنشی در برابر لوله گذاری نشان ندادند. 8/96 درصد بیماران گروه آزمون و 98 درصد بیماران گروه کنترل در معاینه پس از عمل مشکل تنفسی خاصی نداشتند. نتیجه گیری: با توجه به اثرات جانبی استفاده از شل کننده های عضلانی برای برقراری راه هوایی و نیز با در نظر گرفتن لزوم کسب مهارت در اجرای روش های لوله گذاری بدون استفاده از شل کننده، بر اساس نتایج حاصل، گردآورندگان مقاله استفاده از این روش را در بیماران با شرایط خاص توصیه می نمایند.